Kan rengi sabahlara uyanıyorduk,
Demli çaylara
Ayrılık atıp,
İçiyorduk kahvaltı saatlerinde.
Bir buz kalıbını kırar gibi, kırıyorlardı bizi…
Kimsenin suçu yoktu;
Biz kırılmaya bahane arıyorduk.
Çatlamıştık! ..
Bozgunlardan kalmıştık! ..
Şimdi, bu analitik yalnızlığı
Gecelere yayarken,
Kulağımda o günlere ait serenler
Ve çizelgeler…
Manifesto saatidir gönlümün:
Patolojik aşklar ansiklopedisine
Kaydediyorum seni.
Ve kaybediyorum,
Zamanın istibdadındaki
Tüm muharebeleri…
12 Ağustos 2004 / 15:01
İstanbul / Mecidiyeköy
Kayıt Tarihi : 18.12.2011 09:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!