Patika Şiiri - Aslı Evrensel

Gün batımına az kaldı
Toprak yollar ince patikalara bırakıyor hüznünü
Yollar daraldıkça adımlar hızlanıyor bir bir

Bir yaban domuzu fırlıyor çalılıklardan
Panik içinde
Tepede av var yine akşam
Yüzleri gülüyor köylülerin bugün
Her domuz beşyüz Drahmi artık

İyice dikleşmeye başladı toprak yol
Taşlar ayaklarımın altından kayıp yuvarlanıyor
Zorlaştıkça tırmanmak, güçleniyor bacaklarım
Biraz daha hızlı
Gün batımına bekliyor koca kaya tepede

Bir damla ter yuvarlandı
Saçlarımın arasından yüzüme
Yanağımdan oracığa, toprağa
Hani üzerinde yeşerenlerin biz
Bizlerin o,
Ruhların bir olduğu toprağa

Vurdukları yerde bırakıyorlar yaban domuzlarını
Birisi sonradan gelip topluyor onları
Umarsız
Gözleri boşluğa asılmış, biri hala nefes alıyor
Dom!

Coşsa şimdi bacaklarım
Yarışsam bir yaban domuzuyla
Dönmek zorunda olmasam da
Uyusam bu gece bir ağacın kollarında
Sarsa ağaç kollarını bana;
Öyküler anlatsa
Hiç yorulmasa

İşte burası
Dost kaya
Biraz sitemkar bakıyor bugün gün batımına
Uzanıyorum
Önce ellerim duyumsuyor sıcaklığını
Gülümsüyor, kucak açmış bana
Tırmanıyorum kucağına

Konuştuğumuz gibi yalnız geldim bugün
Bak
Güneş denize batıyor
Gök karardıkça, sular aydınlanacak sanki
Ben de düşünüyorum sorunun cevabını
En az birkaçbin yaşında olmalıyım
Ve tıpkı senin gibi, hatırlayamıyorum
Önceleri olduğum yerleri, özleri
Kimi zaman görüyorum yaşı yaşıma yakın olanları
Sanma ki bir senin sesin duyulmuyor
Kimi sağır,
Kimi kör,
Kimi yaşından habersiz,
Çoğu çok genç onların.

Kimse yok paylaşmak için civarda anımsanamayan hatıraları
Biliyorum,
Sorunun cevabı çekiverecek sanıyorsun seni yalnızlıktan
Korkma;
Ömür çok daha uzun herkesin sandığından
Korkma buralarda geceleri patlayan domdomlardan
Yalnızlığından

Bir gün sen bir başka benle,
Ben bir başka senle,
Göklerde, denizlerde
Ya da ruhun nefes alıp yaşayabildiği
Bir başka tepede karşılaşır
Ve tanırız birbirimizi yeniden
Söyleyemediğimiz,
Ama duyduğumuz ve gördüğümüz
Dizelerimizden