Pastoral Şiir Her Menzilde Buldular Beni

Siyah gözlerinde beni çarpan sırları gördüm,
Kendinden geçenler zümresine aldılar beni,
Orada pir olmuş erbaba sevdayı sordum,
"Gönül çırası " diye, savdılar beni,
Her menzilde yürüdüm, ne cefalar gördüm ,
Aşkın tacirine, gönül çobanı kıldılar beni,
Dağdan aştım lakin, çölde yoruldum,
Kaderin kumsalında buldular beni ,
Her baharda çayır çimene gül dalına sarıldım,
Bahtımın ipliğini, bir viranede , taradım, ördüm ,
Ağaçlar dal oldu tutundum, koptu kırıldım,
Ruh-i haşrımın berzahında soydular beni.
Ben şule-i narınla yanarken canan,
Kendimden geçince perde perde sönmeye,
Azimetin nedir başım tacından yere inmeye?
Taksirattan inzal ile, affı mağfiretten saydılar beni
Ey kadem, bu canı niye yük edersin sırtına ,
Sineme de söyle, yeter beni her gün gezdirdin,
Çünkü sönmez bu köz, ben özümden tüterim.
Bilmemki, canan, neden göz yaşına koydular beni?

Enver Ünver