Pastel Şiiri - Hakan Demirkan

Kayboluyorum pastel bakışlarında.
Ruhumun girdabında kaybolacak mıydın bu denli?
Ve matlaşıyor muydum zihninde?
Bu karanlık silüetimde?
Sen ki,
En canlı hücrem beynimin çeperlerinde.
Ve
Dumanlı bir başkaldırış,
Güvenli beyaz tünelimde.
Sendin,
Beni ben yapan bir zamanlar,
Benlerimin içinde..
Kayboluyorum pastel bakışlarında.
Perdelerden tanıyorum sesini.
Unutmuşluk yaşıyorum bir an.
Bakışındaki ölü yıkayıcıyı hatırlıyorum bir yerlerden.
Efsanelerden kalan,
Mistik bir haykırış kusuyor gözlerin.
Fersiz ama kindar süzüyorsun.
Gözlerimin içini emiyor,
Sürüklüyorsun beni ve diğer benlerimi...
Kayboluyorum pastel bakışlarında.
Bir gri ormandayım.
Ama kapkaranlık ve ölümcül.
Bakışında bir haykırış,
Haykırışında bir susuş,
Susuşunda bir gülüş,
Gülüşünde bir öfke var.
Duman, sis,
Ve gizem yayıyor gözlerin.
Özlüyorum gözlerini.
Kayboluyorum pastel bakışlarında.
Kapılıyorum,
Herşeye rağmen,
Engin denizlerine.
Ve ayılamıyorum yine bir süre.
Bende bakıyorum gözlerine,
Sonunda,
Bakma bana diyeceğini bile bile.
Matematiksel direnişle
Geçmişi sorguluyoruz mevcut hava sıcaklığında
Sosyoloji çatışması yaşıyoruz bir daha
Bakıyorum yine,
Beyaz kağıda bakamayan gözlerine
Yine saçmalıyorum
Resmini çiziyorum herşeyin pastel gözlerinle...