Görmeyi unutup da beklemeyi öğrendiğin gün,
Payına paslı bir cam kenarı yalnızlığı kaldığını anlarsın.
Attığın hiç bir çığlığın sahibi çıkmaz
Eksik yaşadıkların içindeki yangınların suratına kapıyı çarpmaz
Kendi sesinden başka bir sese hasret kaldığın yetmezmiş gibi,
Başka sessizliklerin eşliğinde ölümü beklediğin,
Yerini yadırgayan,
Yerine yakışmayan yalnızlığından
Kimsecikler seni el atıp da çıkarmaz.
Herkes iyi birer seyirci,
Kötü birer yorumcudur artık.
Göz göze geldiğin her tanıdık yüz ya bakışını çevirir
Ya da alaycı tavrını fırlatır da,
Hiç biri bu hale düşmene sebep olanı suçlamaz... 20/11/2014
Kayıt Tarihi : 9.12.2014 10:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Ah Min-el Aşk
