Paslı Yalnızlık Şiiri - Gülay Özdemir

Yıllardır içimde beslediğim,
Yürek yükünün ne kadar ağır olduğunu bilir misiniz?
Isızlığım paslı bir yalnızlık.
Sürüklenip gidiyor hayatın cilvesinde.
Yas tutacak zamanın bile olmaz,
Böyle bir ruh halinde ne yaparsan yap,
Canlı cenazeye dönersin.
Uykuya dalmaya korkar gözlerin,
Rüya görmek değil gerçek,
Miladı yaşarken bu beden.
Böyle gerçeği görürken,
Isızlıkla varlık ötesi hiçlik,
Ahları umansız ummanda saklı.
İnsanların yüklerini hafiflet tanrım.
Bunu unutmayın ki,
Ölmüş yuvasız bir kuşa ölüm ahiri hak mıdır?
Edepsiz kader ne der ki acaba?
Bu kederi ne kadar taşır yüreğim.
Nefsim alev topu olmuşken,
Bak yok olmuş her şey, görmez misiniz?
Domino taşları gibi dağıldık
bak geriye,
Sadece taşkın bir deniz kıyısı kaldı.
Bendensiz makber,
Yosun, anason kokan.
Taştık bak dağıldık biz yine.
Oysa ki ben demirlemiştim yüreğimmi.
İnsan sevgisine.
Yakaladı beni tufanın öfkesi,
Yelkenlerim yetişmedi sevginin
olduğu şehirlere.
Vuslata kaldı mı paslı yürek sesim?
İnsanlığın sevgizliği çığ gibi,
Büyürken çığlık çığlığa,
Her köşe dönemecinde çocuk gibi bir ben kaldım.
Isızlığın sarhoş nağmeleri ağlıyor.
Ölünesi medeniyet künyesi,
Kaldı insan gölgesinde.
13.01.2024
~Gülay Özdemir ~