Paslı Mektupların Gece Vardiyası

Bir yangın merdiveninde donmuş kahve lekeleri kadar sevdim seni.
Ümit Yaşar’ın sahibini arayan mektuplarındaki mürekkep gibi..

soluk bir sokak lambasına yaslanıp ağladım.
Belki de sen, o mektupların hiç yazılmamış son cümlesiydin.

Zaman, bir otobüs durağında unuttuğum şapkam kadar kayıp.
Çatılardan düşen kargaların kanat çırpışı
Oğuzcan’ın şiirlerinde kalan pişmanlık gibi...

Gece vakti sokak köpekleri uluyor,
senin adını bir mezarlık bekçisi gibi fısıldıyorlar.
Hakkımı bir telefon kulübesindeki bozuk paraya bıraktım.
Helal olsun.
Etme, etme sen etme…
Zaten her "iyi kötü" hatıra,
bir manav tezgâhında çürüyen elmalara döndü.

Rüyaların gelmiyor artık.
Ama bir balkon demirinin pası gibi
içimde birikiyor yokluğun.

Nasıl ki Ümit Yaşar "ölümüne sevmek"ten bahseder
ben de seni
bir istasyon bankında unutulmuş gazete kâğıtları kadar
sessizce özledim.

Son sözüm : Mutlu ol...

Ama sakın gülme
Çünkü ben bir mezar taşının gölgesinde bekleyen
son otobüsün ışıklarını söndürdüm.