Paslı Kilit Şiiri - Önder Karaçay

Yorgun duvarları gördüğümde,
Yoksulluğun fragmanı canlandı beynimde

Bizi kendine hasret bırakan göçün
Unutulmuşluğun burukluğu ve şaşkınlığı içimdeydi

Otların bile sert kayalıklara yenildiği
Gelecek kaygısı pişiren yaşamların ortasında paslıydı kilitler

El değmemiş olmanın faturası gibi kendine dokundurtmuyor, terk ettiren değil, terk eden suçlu diyordu

Cızlavet lastik ayakkabılarım ayağımda olmadığı için
Üzerinde yürüdüğüm topraklar
Alışkanlığını kaybetmişti bana

Duvarda hala asılı duruyordu telden yapılmış arabam
Eski kareleri dondurarak ilerliyordum
İçinden kaç kere geçtiğim ve geçmediğim o kapılar sanki bana yol vermek istemiyordu
Acaba ne demek istiyordu?

Asma kilit zamanın tüm paslarını üzerinde taşıyordu
Çürümüş pencereler ile odalar aynı, tahta kapılar aynı, sıyrılmış yinede yerini terk etmeyen solgun boyalar aynı, damlar aynıydı

Belli ki bir tek ben değişmişim
Terk ederken yüz çevirmişliğim ortada iken,
Şimdi tekrar dönüp dolaşıp ne diye gelmiştim

Geçmişimin, aidiyet duygumun beni bağrına mı basmasını bekliyordum!

Kendinden bıkmış bir mevsim gibiydi an
Yeni bir mevsim içimde taarruza geçiyor
Toparlan gidiyoruz diyordu

Kimsesiz anların hesaplaşması yolunu bulmaya çalışıyordu
Anılarım geçmiş bir zaman da yorulmuş gibi duruyordu

Çekiyordu zaman kara çalı gibi beni içine
Sararmış yorganlar örtmüştü tarlaları
Toprağımın bağrında bir yara gibi duruyor
Rüzgarın salladığı yorgun yapraklar gibi sallanıyor
Sanki bir zaman celladı gibi ölüyordum

Birbirinden çok şey koparan mevsimler misali
Toprağımdan, aidiyet duygumdan, vatanımdan istemeden kopuyordum?

Geçmişimin ve geleceğimin üzerine örtmek istemediğim tüm kapılarımı 'paslı kilit' yeniden üzerime kilitliyordu