Paslı Hücre Şiiri - İsmet Öztarak

Unutulan sokakların, sıvasız evlerini gezdim dün gece,
Kafa kağıdından ibaret kullar yaşar o evlerin içlerinde,
Bağrımda ihtilal yangını, gönlümde gözlerin yatar yine bu gece!,
Sana kavuşmaya, "gözlerine bakmaya acaba ömrüm yeter mi?" diye sordum kendime!

Bir küflü kapı, bir beyaz duvar, birde sensizlik acı verir ruhuma,
Bak yine düştün aklıma yine uykuyu haram ettin bana,
Çehreni bir daha görebilmek için yalvardım Allah'a,
Aşkınla dayandım tabutluklara!

Şu soğuk ranzalarda, boş duvarlarla dostluk eder insan,
Volta atarken deniz kokan avluda sorar kendine insan;
Şu zindan duvarı dile gelir mi?
Bir tek secdeyle günahlar erir mi?
Güzelliğine sayfalar yeter mi?
Sorar da cevap veremez insan.

Şimdi benim;
Gözlerim mahzun, ellerim bağlı,
Gök mavi ama gönlüm dağlı.
Fikirlerim, fikirlerim ise çoktan isyancı,
Kalbimde sözlerin sanki bir kutlu nida,
"Sabret!" diyorlar, sabırda sana feda.

Bir gün açılır nasıl olsa paslı kapılar,
Geceyle doğar hür baharlar,
İp düşerken boynuma sessiz,
Adalet gelir, beyaz kadar temiz!