Paslı Çığlıklar Şiiri - Ufuk Nazım

Geceden yapraklarla;
Kaplıydı ezgilerimiz.
Bir dal kestik;
O büyük ağaçtan.
Çan sesleri yayıldı geceye.
İnadına bir şarkı tutturduk;
Sevdanın şarkısını,
Söyledik kol kola.
Dediğin gibi miydi;
İstanbul un kızları;
Koparırmıydı bilmem.
Ama kopmadık işte...
Uzaklarda karışık bir kafada;
Gene bulduk,
Kendimize bir yer.
Yalan olan neydi;
Bütün hesap kesildi.
O güzel dört güne.
Sevgi tahlillerinde mi;
Aklına geldi,
Okuduğun kimya.
Ey unutan simyacı.
Yoksa sende;
Benim gibi bir metalden.
Altın mı yaratacaktın.
Etrafındaki güzelliklere dalıp;
Sevda formülünü unutan.
Canım simyacım.
Gene de unutma demirin gücünü.
Sessizliğin pasında;
Bir park salıncağından,
Paslı çığlıklarımla;
Haykırırım gene sevgimi.