Paslı Ayna Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

“Paslı Ayna”
Yaşlandık,
Zaman gibi değil bu,
İçimiz içimizi yedi,
Gözlerimizden çekildi mahcup bakışlar,
Kelimeler susmayı öğrendi önce.

Hedefi sapmış vicdanlarımızla
Hep kendimizi haklı saydık,
Ne bir çocuğun ağlayışını duyduk,
Ne de bir annenin iç çığlığını.
“Ben” dedik,
Etrafa körleştik…

Bir taş yerleşti yüreğimize,
İlk kırgınlıkta büyüyen,
Her “haklıyım”la büyüttüğümüz,
Sevgiye küskün, sabra uzak...

Dünya eskiyor değil sadece,
İnsan da çürüyor içten içe,
Ve biz —
Çürümeyi modernlik sanıyoruz.

Bir ayna var artık karşımızda,
Bakınca kendimizi göremediğimiz,
Pas tutmuş,
Utancı yansıtmayan bir ayna…

Bir gün,
O pas silinir mi bilinmez,
Ama hâlâ bir damla merhamet
Düşerse alnımıza,
Belki başlar yeniden
Kalpten kalbe akan
Gerçek bir “biz”…