Hayata,çelme takmayı seviyoruz...
Çoğu zaman attığımız çelme, bizim düşmemize
neden olsa da...Toplum olarak, hemen her
konuda bir kahrama ihtiyacımız var...
Önce,birilerinin yapmak istediğimiz konusunda,
bize kapı açması gerekiyor... Biz, çalacağımız
kapının yanlış olmasından öylesine korkuyoruz
ki... Hatta, yardım etmek için çaldığımız
kapının açılmama ihtimalinden ürperiyoruz...
Selam vermeden utanıyor, hatır sormadan
kaçınıyor; kendimizle yüzleşmekten tırsıyoruz.
Başkalarının yapmadığı bir şeyi ilk biz yapan
olmaktan utanıyoruz.sosyal sorumluluk, sosyal
sorun, yapıcı yaklaşım ve çözüm üretme
mekanizmalarımız kullanılmamaktan paslanmış.
Genel toplumsal kabuller üzerinden, hayatımızı
yönlendirme ve yönetme
eylemiyle, eğlenip duruyoruz...
Dur bakalım; nereye kadar...
Kayıt Tarihi : 5.11.2009 16:08:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!