Pasif Şiiri - Gönül Çalımlı

Damlayan bizdik
üst üste yığılan
öfke,kin,kaygı
kararıyor tek tek aydınlık bildiğimiz yüzler
bir bir gidiyor güneşli gülüşler
asıl taş duvarlara dayatmaları
ve dünyanın bazı bölgelerinde çocuklara yapılan şiddet gösterileri
çıldırtıyor aklımı

suskun oldum bir zaman
çıplak ayakla gezdim
ha durdu ha duracak bir yürekle
yıldızları izledim,rüzgarı dinledim
gri bulutların arasından süzülen ayışığıyla fısıldaştım
sırrını vermedim
son kez gördüğüm o ceylana

kara bulutların lanetini
hak ettiğim günah olduğunu belleyerek
gözlerimi dağlarda
aklımı çağlayanlarda bıraktım
her özlemde kendi ok'umla yaralanan yüreğime
kendimi tanımak dokusuna uygun düşmeyeceğimden
rüzgara takılan kum tanelerinin telaşına uğurladım
kendimi
gece ile gündüzün bitiştiği çizgiden
gece ile gündüzün ayrıştığı çizgiye emanet ettim
hep bir bıçak üzerinde
hep bir çapraz ateşlerdeyiz

ve artık
çeliği eriten inadım
aşk'a sarılan inancımla
tanınmak isterim gözlerini
nasılda çabuk unutuldu oysa kesile biçile kadınlaştığım
unutulmuş bir şehre gitmekte olan Tren vagonları gibi gözlerim
ama bu şehrin demir yolları ile ilişkisi nasıl olacak?
ve insan
yani kuşku götürmez varlığım
o sancılı
o en uygar ezilişin
hem ilk
hem son haliyim
o sıfatı hak etmek için yarıştım ben hep kendimle
çektim cefa
oldum rezil
ulaştım sefilliğe
gece yaslandığım yastığımda hakim vicdanım,suçlu gözlerim
dönüp dönüp gördüğümü yargıladım
durup durup kendimi sorguladım
sükuneti çığlığa dönüştürecek
sur diplerinde biriken ahaliden tutunda
yüreğe kapanan kapıların sırrını anlamadan
bir sırdaş gibi sokulup hicrana
gönüllü sürgün oldum
ben
pasif isyana..