Paşakapısı'ndan Mektup Şiiri - Erdal Kale

Paşakapısı’ndan,
Parmaklıklar ardından,
Bakarım ufuklara.
Ufuklar da kara.
Seni düşündükçe akar gözyaşlarım
Damla damla
Yastığımdan yatağıma.

Kirpiklerim kapanmıyor,
Gözlerim yasta.
Bedenim yorgun düştü,
Yüreğim hasta.
Hasret ipi boynuma dolanır,
Her uzandığımda
Yorganım kefen,
Yatağım mezar olur bana.

Buraları bilmeyen
Anlar mı hiç halimden.
Zindandır gecesi,
Karanlık gündüzü.
Ümitsizliğin,
Çaresizliğin düşmez dilimden
En hazin,
En hüzünlü türküsü.

Her yanımı sarmış
Tel örgülü yüksek duvar.
Bir oturur,
Bir volta vururum
Akşama kadar.
Köşebaşlarına çökmüş konuşur insanlar,
Ruhumu sıkıp boğuyor beni
Hasretten konuşmalar.

Sevdan kurşun gibi çökünce aklıma,
Boğuyor beni ellerim sarılıp boynuma.
Mektuplarını okuyup
Resimlerine baktıkça,
Sözüm geçmiyor
Gözlerimi oyan parmaklarıma.

Ümitlerim
Ümitlerim fırtınalı denizler ortasında.
Yitiriyorum kendimi dalgalar arasında.
Öyle dertliyim,
Öyle darmadağın…
Sorma gitsin…
Sorma…
Dokunsalar ağlayacağım.

Şehrin uğultusu yırtar kulaklarımı.
Uzaktan siren çalan şehir vapurları…
Ürpertiyor her defasında beni
Avlunun üstünde uçan martıların çığlıkları.
Bir hüzün çöker üstüme,
Ağır mı ağır…
Dudaklarım en ümitsiz dualarda…
Geçmişi düşündükçe gözlerim bulutlanır.
Akşamdan sabaha,
Sabahtan akşama,
Hep bir kırgınlık,
Hep bir dalgınlık,
Hep bir umutsuzluk yüreğimde…
Akrebi bozuk, yelkovanı kırık,
Geçmek bilmeyen o kahpe saatlerde…
Ne tadı kaldı
Ne de anlamı yaşamanın.
Elden bir şey gelmiyor,
Yorgunum…
Acısı içimde çaresiz kalmışlığımın.
Söyledikçe dil,
Düşündükçe yürek yorgunuyum.

Son günlerde belli değil nasıl yaşadığım.
Düşlerimde durgun,
Hayallerimde yalnızım.
Üst baş dağınık,
Uzadı ağarmış sakalım.
Görme halimi…
Görme…
Eskisi gibi değil,
Perişanım…

Sakın
Sakın beni düşünüp üzülme halime.
Bir nefes de benim için al
Gökyüzüne bakarak.
Boş verme hayatı,
Boş verip de kendini ihmal etme.
Benim için güneşe,
Benim için yıldızlara bak.

Düşünceler içinde
Bir gün daha bitiyor.
İçim gibi,
Yavaş yavaş kararmakta hava.
Paşakapısı’nda yine akşam oluyor,
Elveda güneşe,
Selam olsun yıldızlara…

Bir yanda şehrin ışıkları,
Bir yanda kucak dolusu karanlık.
Ya aydınlıklar baki kalmalı
Ya da bir daha gün doğmamalı artık.
Her günüm böyle,
Her anım tarifsiz kederler içinde.
Gamlı gülüşler,
Sisli düşüncelerle,
Her akşam
Her akşam gözlerimi dikip gözlerine,
Türküler söylüyorum elimdeki resmine.

“Kapandı üstüme kapıların sürgüsü
İçime yer etti dertlerin her türlüsü.
Gün var mı ki
Doğmasın güneşi, olmasın gündüzü.
Ahh ulan Paşakapısı…
Ah ulan ömür törpüsü…”