Paryayım Parya Şiiri - Berrin Güneş

Ben parya dediğiniz sınıftanım,
varoşlardanım..
Bana kim sökük çorabı mı dikecek
iğne iplik verecek?
Kim aç karnı mı doyuracak
iş ve aş verecek?
Soğuk havalarda,
kim üşüyen bedeni mi ısıtacak?
kim başı mı sokacak bir çatı altı verecek?
Ben paryayım parya,
hep ezilen hep horlanan.
Düzenin sahiplenmediği,
dışladığı sınıftan.
Ben de insanım,
İnsanca yaşamak benim de hakkım.
Doğuştan yakalanmışım
fakirlik illetine.
Hayatım, hummalı bir direniş için de
kor ateş misali yakar beni.
Bu illet bir kere çöreklenmiş üzerime,
terk etmez beni.
Ben paryayım parya,
hep ezilen hep horlanan.
Bir kuru ekmek bile bulamayan,
varoşlardanım, acım...
Bu açlık, bu ezilmişlik değil midir
adamı kötüye sevkeden.
Beni yargılamadan önce,
postuma bürün yaşadığım bir gün için.
Karnı tok olana fakirin çektiği çile
dokunaklı bir hikayeden ibarettir sadece.