Bir kadın öldü PARTİZANCA
Sır gibi sakladığı sevdasıyla
O gündü ve bir daha gelmedi
Ateş söndü,
dumanında öldü nefes nefes içine dönüşleri.
İklimler değişti.
Dehlizlerde bir gülüşün iyotla kavruk izi ,
güneşinden bir sonraki çağa delilerin göç yolları,
Sevginin ise sığındığı taşların üstünde
yazıları kaldı.
Hürriyet öğrendiği ilk şarkıydı
Dağların doruğunda çığlıklarla yankılanırdı
Eğer sevda içi boş bir küp olsaydı
Elinde kalan göz yaşlarıyla dolduracaktı
Bir kadın öldü PARTİZANCA !
Haykırdı seherin kuş uğultularıyla
Kan üzerimize akıyordu yoldaşım
Acı yüreklerimize esen bir rüzgardı
Ve öfke yaratılışıydı insanlığın
Ademden Havva’ya ve topu soyumuza
Lütfettiği bir kurtuluştu Tanrı’nın
Bir kadın öldü PARTİZANCA !
Partizanca bir yaşamdan uzak
Bir adamın gözlerinde
Tutuklu kaldı aşk
Toprak Sağ
Kayıt Tarihi : 13.11.2024 12:48:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
