Part Bilmem Kaç Şiiri - Deniz Yılmaz Yakut

Aymayan günler serisi part bilmem kaç!
Adettendir kahvaltı adı altında herkes bir şeylerle uğraşır. Kimi kibrit kutusu büyüklüğünde peynir derdinde kimi de uyanır uyanmaz sigarayı yakacak kibriti aramakta. Ocakta saçını kaşını yakma pahasına sigarasını yakabilmiş şanslı insanlar da var tabi. Düşündüm de, süslü püslü kahvaltılarımız olsa da kıyamazdık galiba dokunmaya. Öyle olağan alışkanlıklarım hiç olmadı ki. Adettendir bizde; Çayımıza eşlik eden bir sigara kâfi...

İstisnasını bekleyen kaideli günler serisi part bilmem kaç!
Dünyayı kurtaracağıma hiç inancım olmasa da hayatın bir köşesine omzumu çoktan dayamıştım. Birkaç saatlik uykuyla yaşamla savaşma konusunda Guinness rekorumu kimseye de verme niyetinde değildim. Nereye kadar giderse diye aynanın karşısında çok vakit geçirmişliğim vardır. Aynalar derken hafife almamak lazım. Aynalar kadar delikanlısını görmedim ki ben şu hayatta. Öylesine doğru söyler ki parçalara ayırmışlığım çoktur.

Katilime günden güne âşık olduğum günler serisi part bilmem kaç!
Farkına vardığında çok geç olan ölümcül bir yaralanmadır belki de, aşk! Sıcağı sıcağına hissetmek zordur. Rengârenk pastel renklerin kendini siyah ve beyaza teslim ettiğinde anlarsın. Ve çekip gittiğinde... Birikir içinde sığdıramazsın ilk fırsatını kollar, kusarsın bir dostun muhabbetinde. Birkaç kadehin cesaretiyle neler söylenmedi ki.

Herkesin dert katsayımı arttırdığını fark ettiğim günler serisi part bilmem kaç!
İnsanları izlemek gibi tuhaf alışkanlıklarım ortaya çıktı. Hayat bu, daha neleri getirecek nelere şaşırtacak inan kestiremiyor insan. Herkes ayrı bir dert, herkes ayrı bir can sıkıntısı… Kafasının güzelliği yüzüne yansımasa da güzel birkaç dostumuz da yok değil. Atalarımız henüz bu konuda kelam etmemiş ama ben söyleyeyim. Kafanın fazla güzeli iyi değildir. “Tribe giren kafasını yaşasın bana bulaşmasın! ” Güzel bir felsefi düşünce akımı ama peşimden takip eden kişi sayısı yok denecek kadar az. Herkes aşkı aramakla meşgul! Bulan da pişman, bulmayan da... Seven de mutsuz, sevmeyen de... Orta kesim var ya işte bizim yerimiz tam da burası. Aşkın ve ayrılığın Araf’ı, orda saklı bir dünya bizimkisi...

Ölümü bekleyen günler serisi part bilmem kaç!
Tarifsiz bir duygu bu… Öldüğünün farkında olup ruhunun emanetini teslim etmek gibi bir şey. Yaşayan nefes alan mümkün mertebe gülümseyen ama kalbi atmayan ayrı bir insan ırkından bahsediyorum. Herkesin şaşkınlıkla izlediği ve ‘mutluluğun dibine vuruyorlar’ sandığı insanlarız biz. Evet mutluluğun dibine vurduk ve ondan sonrasını tam olarak hatırlamıyoruz..!

Uykusuz geceler serisi part bilmem kaç!
Şehrin en sessiz saatleri bunlar. Öyelce bom boş sokakları izlediğim o felsefi anlar. Bu lanetli yüzyılda mutluluğun farkına varamayanlar var, bir de bu gece yoklamalarında hep yalnız sayılanlar. Kül tablasında yer arayan izmaritler var. Özenlice dizlien boş bira şişeleri var. Tekrarını hesaplayamadığım şarkılar var. Evet çok tılsımlı zamanlar bunlar. Olması gereksiz herşeye inat koskoca bir sensizlik var..!

'' Ölümle yaşamı ayıran bir çizgi gibi ''
Siyahla beyaz gibi,
Biz gibi bizim gibi..!