Parola Şiiri - Selami Karabulut

PAROLA

Hayati Baki ile Erdoğan Kul’a

sustum... unutmaya ayarlı basit bir alışkanlıkmış hayat
uykulu koridorların ucunda depreşen sabırsızlığım ah!
nabız atışlarımın korkunçluğudur beni buraya çeken
kolay mı yıkıntılar arasında bir kuşkunun izini sürmek
dur gece! belki de buradan kırılır anıların kozası

sokaklar nerden bilsin gölgelerin sürüklediği korkuyu
ayışığı altında ölüme soyunmuş bir bakire
durup irkildim, çocuklar mı bana yalnızlığımı anımsatan
şimdi ne çok yakışırdı sahipsiz gövdeye beyazlık
ki anlamlıdır çatıdaki baykuşun boğuk sesindeki huzur

karanlığıma yürü, yörüngesini arayan yitik belleğime
orada tılsımı bozulmuş aşkların şarkısı var, duyuyor musun
pusulasız gezinirdim gergin saatlerden artakalan düşleri
kasıklarımda şehvetin esrikliği, can sıkıntısı biraz da
örtbas edilmiş bir cinayetin ipuçlarıdır gençliğim

şaşkın olan ben miyim yoksa ayak seslerim mi yaban
unutma diyorlar gülümsemeyi, bir de parolasını inceliğin
saflık mı kalmış, sımsıkı perdelerden sarkan küfür
anne darılma, ama anımsayamıyorum çocukluğumu
dönüp durduğum yerde hep aynı sevimsiz yüz

işte gece de bitti... tenimde arzuların derin ürpertisi
acının eşiğindeyim, sürgüsü arkamdan çekilmiş kapının
bana uzak bir geçmişin aralığından bakan göz
ayna nedir bilir misin kendi gölgesinden bile ürkene
belki de bazen yaşadığımı bile unutmam gerek