Parmaklık Şiiri - Rodya Raskolnikov

Ölü kadının sandığının yanında
Dikenli yıldızların derin umrunda
Titreyişlerin başladığı parkede
Tanrı beni farkeder

Kaç iftiraya kapadım kulağımı
Kaç soğukluğa örttüm bedenimi
Bilmek istememek artık olanları
Çiçek gibi doğmadan solanları

Gözlerimde perde var
Sözlerim zerre kâr
Kaç umut sönecek ocağımda?
Kaç yalan saplanacak kucağıma?

Gariban dinleyerek başladığım yoldan
Sapmak üzereyim şimdi ateş gibi kordan
Kaderin sorduğu hâlimin duyguları
Zihnimin kapalı önü ve kesilmiş korkuları

Kendi dövdüğün demirle kendine vurmak
Tam da şimdi isterdım senle uyumak
Üflediği kadar bedene
Dolduğu kadar da kedere

Dürüst felaketler daha iyi
Dürüst olmayan kötülükten
Kafası boş dolaşır soyu olmayan
Camı açar cahillikten

O kadar bozuk ki zihnimde köşeler
Hiçbir canlıyı zevk için öldürme der
Hayal ediyorum kendimi kan içerken
Ve cahil bedenleri çukurlara gömerken

O kadar daralmış ki içimdekiler
Havladığı için köpeğin canı yok artık
Yada geciktiğin için sabrın önemi
Bu ya ölüşün yada dirilişin dönemi

Sor bakalım bana nasılım diye
Birkaç yalanla bulamıyorum
Ayırmak isteyenlerin sırtı yarılsın
Ve kafası vucudundan ayrılsın

Körelmiş bıçağımı bilemiyorum artık
Körleşmiş gözlüklerimle devam ediyorum
Sözlerimi dinleyin beklemeyeceksiniz
Artık “o yapmaz” demeyeceksiniz

Körpe duygularla tutunmaya çalıştığım
Aşkımın dalları budaklanırken
Habersiz veda ediyorum sarmaşıklara
İnsanların hep özendiği aşıklara

Bir mesajla değişti herşey
Yalan olduğuna inandım
Gerisi geliyor felaketlerin
Arkada kalan hayatım helâk ettiğim

Çok açık değil acı sözlerim
Hâlâ gece yarısı sarılışları özlerim
Yok eden inancı içindeki yalancılar
Söylemiyorsun, senin de kalbinde sancılar

Gözünün ferinden anlarım
Yolunda gitmiyor birşeyler anlatmadığın
Sevdiğin için kırmamaya çalıştığın
Benim, uğruna sevdiklerinle çatıştığın

Gökyüzü hiç renkli olmadı o günden beri
Yağmurun sesinden korkuyordum
Artık bulutların tam altındayım
Fakat hâlâ yanındayım

Cesaretini önüne koyup söyle bana
Düzelmesi için yalvarıyorum Allah’a
Öldüremiyorsan pişmanlığı inatla
Ben öldürürüm, kalemle veya silahla

Dudağımdan kan akıyor
Kanım bile senin gibi kokuyor
Haksızlık ettik birbirimize
Tam da şimdi duygular konuşuyor

Öyle bir yerdeyim ki karanlık hücre
Kaçacağım fakat hangi güçle?
Biz gözyaşlarımızı beraber kanattık
Yardım et, çıkamıyorum, kırılmıyor parmaklık