Parmaklarında İstanbul Sokakları

ben seni görmedim henüz
dudaklarımda sokak çocuklarının üşümüş bakışları
ve en soytarı yüzümle bir sonbahar akşamı
ben seni görmedim henüz
bilmedim ellerinde saklı acıyı

bir tren istasyonunda hayat
hiç olmadığı kadar hayali ve değişken
penceremde güvercin,ürkek bir kedi yavrusu
ya da çingenenin kucağına attığı çiçek
hepsinde gördüğüm aynı şey
oysa ben seni görmedim henüz
henüz beni ellerine götürecek trene binmedim

mavi ve kahverengi tüm perdeler
ve dantelden bir rüya suskunluğun
perdeleri kaldırmaya çalıştıkça
suskunluğuna daha bir dalıyorum
dudaklarını zihnimin en aydınlık yerine kazıyorum
sonra çözmeye çalışıyorum gözlerini
kayboluyorum bebeğinde
kaybolmaktan artık korkmuyorum
sol yanındaki sızıyı yüreğime bastırıp
henüz görmediğim yüzünün peşine takılıyorum

her geçtiğim yer Sarayburnu
dalgalar yamyam dansında
bir vapur –antika olanı-
gözlerinden yüreğime sarmaşıklar taşıyor
yani yaşamak
yani hiç görmediğim parmaklarında İstanbul sokakları
suya gömülen yaralı bir martı gibi
çeviriyor etrafımı