Parmağımdan çıkarıp Şiiri - Tanju Çubukçu

parmağından çıkarıp bana verdiğin,
mavi taşlı yüzüğün geldi aklıma.
çocukluk işte anlamamışım,
meğer sözümüzün nişanıymış,
armağan ettigin o gün o çatıda...
sözümüz dediğime bakma,
yıllarca susacaklarımızınmış yani...
hiç beklemeden takmıştım serçe parmağıma.
şahidimiz üç beş kırık kiremit,
havada takla atan güvercinler,
biraz mavi biraz bulut,
gökyüzü işte...
yolculuk telaşındaki güneş,
akşama hazırlanan yemeğin,
buram buram evlerden dağılan kokusu
ve içimde ayrılığın korkusu.
çatı aşkıydı bir nevi bizimkisi
elele dolaşmanın bile yasak olduğu...

korkuyordum,
mutluluk üzerine değildi çünkü hayatımın kurgusu.
çok sürmedi zaten, paldır küldür düşüverdim.
sonra da bir daha hiç bu kadar yükseğe çıkmadım.

düşünce çatıdan zor oluyor aşk...
sahi sen de düştün mü hiç,
böyle benim gibi en tepeden?
her yerin kırık dökük,
yardan düşmüş gibi her yanın yar yarası.
sonrası;
sana kalan içindeki o kalp ağrısı...