Parmağım Yok Şiiri - Cuma Yüksel

sen yapamazdın biliyordum.
biliyordum yapamazdın sen.

onun için ben yaptım.
lütfen,
beni affetme.
incinirim.

sevgilim şimdi ben yok oluyorum,
üzerime telaşlı bir gece elbisesi giyip,
sevgilim tam da şimdi ben mahvoluyorum.

çığlıklarım paramparça ediyor mukarrer siyah yalnızlıkları,
avuçlarımın içini görmüyorum bile,
bütün şarkıları kurşun kurşun notalıyorum.
ve ben giderken sadece senin sevdiğin şarkıları,
aklımın bir köşesine,
not alıyorum.

dürüst değildin,
dürüst olmadığını sürekli dile getirendin,
ben seni dürüst olmadığın için sevdim.
ve sen bunun nedenini hiç bilemedin.

yanımdayken kirleniyordun, kirlendin.
kirlendiğini defalarca dile getirdin,
bakışlarınla,
suskunluğunla,
yüzündeki sonbaharla.

ve ben seni kirlettiğim için sevdim.
bir nevi bencillikti benimkisi de,
sen kirlendikçe ben temizleniyordum,
oysa ben sana seni kirletmeyi düşündüğüm için gelmedim.

karanlıklardan kaçtım,
uzun araçlardan hep korktum,
bana çarpacaklarını sandım hep o araçların,
yükseklerden aşağı bakamadım,
her baktığımda tepelerden aşağıya,
bir parçam düştü zaten…

sonra evde tek kalmaktan da korktum ben,
şeytanın vesveseleri hep galip geldi,
kalbimden et parçaları koptu.
toparlanamadım.
sadece alıştım.
korkarak yaşamaya.

gözlerimin bebekleri hep ağlıyordu,
ağlamayan bebeğe aşk yok denildiği günden beri…

ve sen her şeyden sonra karşıma çıkacaktın besbelli…
kahverengi gözlerin ip iri..
kaşların ölüyü ayağı kaldıracak kadar siyah ve diri.
yüzün eylül mevsiminin içine sığınmış esmer bir mülteci.

karşımdaydın işte.
uzaktan kumandalı bombalar patlatıldı yüreğimde,
gözlerim gözlerine ilk temas ettiğinde.

karşımdaydın işte.
çocukluğuma koşuyordum, terli terli su içiyordum.
sanki annem sabahlara kadar başucumda sabahlıyordu.
sonra gidip tüm cesetleri morgdan alıp kaçıyordum.

karşımdaydın işte…

ama dönüp bakıyorum şimdi geçmişe.
yoksun.

aşk yokmuş, sevgi yokmuş.
masalmış.

aşk bir masaymış.
küçükken üzerinde yemek yediğim,
ve o yemeği yerken üzerine yanlışlıkla parmağımı kestiğim.

dönüp bakıyorum.
sen yoksun.

dönüp bakıyorum.
kestiğim o parmağın yara izi hâlâ var.

dönüp bakıyorum.
yoksun parmağım acıyor soğuk soğuk.

sonra donup bakıyorum,
çünkü parmağıma her baktığımda o günkü gibi kanıyor çok.

ve yine son bir kez dünya gibi dönüp bakıyorum.
sen varsın.
artık benim hiçbir parmağım yok…