Parlamayan Işık Şiiri - Mustafa Semerci

kıyısında dolandım bahar sonlarının
hayat yazları öksüzlüğünde
olağanüstü sevdaların önünde
ve korkumdan
geçiyordum uzaklardan
karanlık gözlerimde hayalin
parladı çoktan
elimde bir avuç boşluk
geçmiş zamana dair
kulaklarım çınladı
yüreğimdeki çığlıktan
birde hayalin
birde zaman aktı
birde çığlıkları sevdanın
birde sen
acı bir rüzgardı esen
birde sen kadın
ve alevleri içimdeki yangının
neresinde başladı
nezaman kalkacak ufuktan
uzaktan uzağa
bir umuttan bir umuda
sonu gelmeyecekmiş gibi
koşan kadın
bitmiş zamanın çığlıkları
bir zamanı aşıp benide bitirdi
bıktım artık umutsuzluktan
korkmaktan
olmayan duyguların habercisi geldi
uzaktan
tırnakların demir kerpeten
bir hissi söker gibi
ğözlerin yanardağ
silemedim özümden
der gibi
heyatı bir ser gibi saklayan
ve aşılmaz bir duman dı
ruhun
muammalara boğan kadın
metruk köşelerinde sevdanın
bir ben vardım
birde sen
kara sevdaları işvesinde gizleyen
silahı
yalnız arzularına boğan günahı
gülü dikenden uzak
ruhuma batan kıymık
doğmayan günün sabahı
sen kadın
dinlen şimdi
bir hicrandan seslendi
şu yaman ezgi
birde sevgi
dur dinlen şimdi
dolu dizgindin
engin deniz
aşardım
bir tek seni aşamadım
başı duman
sonu yalan
kadın