Parlak Bir Gecede Paslı Yürekler

Hissedemeyeceğimi bile bile dokunmak istiyorum bulutlara.
O kadar canlı, hareketli ve beyaz ki, takıntılı ve kaygıya bulanmış kimliğimi unutmak istercesine yaslamak istiyorum gövdemi. Siyaha hep olumsuzluk yüklerdim.
Bulutlar ve okyanus mavisi gökyüzü olmazsa, sevinç de olmaz diye düşünürdüm.
Yanılmışım.
Karanlık, kafamda ve göğsümde aşılmak üzere bekleyen sinsi fısıltılarda.
Artık geceyi daha dikkatli seyrediyorum.
Gece ve ay, ezelden ebede muhabbet içinde; yıldızlar, zamansız şahitleri…

Kötümser ve kurnaz düşüncenin tezahürü olmuş gece, sükûneti ayıklıyor yüreklerden.
Başa bela gibi çöktü felaket tellalları ve her suç nedense siyahta. Oysa bir insan, istese tertemiz olabilir kapkara gecede bile.
Siyahı kötümser yapan varlığı değil, ona atfettiğimiz hayal kırıklıklarıdır.
Ne yazıktır ki, mutlu çocuk istemiyor mutsuzluğa tapan insanlar. Yapay kederlerinde kavrulurken diri diri, bu masum yüzler daha da tuz basar kıpkızıl yangınlarına.
Müstakil cehennemlerinizde oldukça sevimli gözükmektesiniz saygıdeğer tiranlar.
Yoksul bir aşağı mahalle esnafına sorarsanız, ‘nedir yaşamak? ’ diye,
O da der ki size: “Her kahvaltıda iki yumurta akı gözyaşı; her akşam pastel rengi düşler ve soluksuz düşüşler…”