Parktaki hüzünlü gözlerle sohbet

Mevsimlerden Sonbahar,
Günlerden bir pazar sabahı,
Ellerim ceplerimde amaçsızca yürüyorum,
gürültüden yoksun boş bir sokakta.
ansızın ayaklarım bir parka götürüyor beni,
Gözlerim tahta banka oturmuş,
hüzünlü bir bayana ilişiyor.
Sanki yüreği beni çağırmış gibi,
olduğum yerden izliyorum onu sessizce.
Ömrü hep sevdi sevecekle geçmiş,
Yüreği yorgun, yüreği suskun,
Yüreği yitirmiş inancını.
Hayat ona öyle yüklü bir fatura biçmiş ki,
Şimdi gözyaşları ödüyor faturayı.
Yanına gidiyorum.
Saçlarını okşuyorum.
Aniden irkiliyor.
Başını avuçlarımın arasına alıyorum.
O derin gözlerin içine düşecek gibi oluyorum.
Ne güzel gözleri var.
Konuşmasına gerek bile yok,
o gözler bakmasını bilene
neler neler anlatıyor.
Parmaklarımla yanaklarından süzülen
gözyaşlarını siliyorum.
Bana bakıp gülümsüyor.
Dudaklarımdan dökülmeye başlıyor cümleler;
İşte öyle,
bana baktığın gibi içten gülmeli gözlerin.
İnancını hayırsız insanlar yüzünden yitirme,
Hayat kısa!
Seni öyle ağlatanlarla değil,
bir nebze dahi olsa güldürecek insanlarla ol.
Başını öyle öne eğmek yok,
dimdik duracaksın,
Kökleriyle toprağa sımsıkı sarılmış
bir çınar gibi.
Bundan böyle dökülecekse o güzel gözlerden,
hüzün değil sevinç gözyaşları dökülsün.
Gülümse işte öyle,
Sen böyle güzelsin,
Böyle güzel kalmalısın.
Yüzünden tebessüm,
yüreğinden sevgi eksik olmasın.
Elimi tutuyor,
başıyla beni onaylıyor.
Ne güzel gözleri var.
Konuşmasına gerek bile yok,
o gözler bakmasını bilene
neler neler anlatıyor.