Parktaki Çocuk Şiiri - Ahmet Hamdi Ünal

Parkta oturan yalniz bir cocuk. Etrafinda insanlar. Kalabaliklar icinde bir basina durmus. Gozleri korkmus, belli incinmis. Sevgi gormemis, belki kimsesiz. Oturuyor bankta, yanindan gecen onca insan. Kimseden bir sey istemiyor. Bir sey beklemiyor o, kaderine razi, uzgun. Havanin soguklugu, kalbime isleyecek belki o buyudukce; ama cocuk o hala, umutlu. Sevgiye hasret, sevgiye acik. Etrafindaki insanlar gormuyor belki onu, bazilari bir aciyip yoluna devam ediyor. Cocuk bekliyor. ‘Buyukler’ dedigi insanlar sarsin onu, korusun soguktan yalnizliktan. Bir sure sonra agir geliyor, kaldiramiyor bu yuku ve.. Eziliyor cocuk, “sozde” insanlarin arasinda.

Sonrasinda o insanlar, kustahca bir de masumum derler.
Bazen baslarina bir sey geldi mi, mutsuzum derler..
Yapmacik yasamlara, yasiyorum derler, bir seyler hissetti mi ona duygu derler, harika

Ama,
Kendilerinin sandiklari hicbi sey onlarin degildir aslinda. Her duygu, parktaki cocugun hakkidir. Yasamak, olmek, o cocuga ozeldir yalnizca...her sey, ona aittir, O, yasamin kendisidir..