Parkta Yaşlı Bir Adam Şiiri - Duran Doğan

Parkta bir yaşlı adam
Oturmuş tek başına çay içiyordu,
Selam verdim, vardım yanına,
Selamdan sonra dedi merhaba,
Sıra gelmişti arzu hala
Yudumladı çayı bir damla…

Sormadan anladım, manalıydı bakışları
Anlam ifade ediyordu yüzündeki kırışıkları
Sapsarı olmuş, solmuştu yanakları,
Sağlık olsun diyordu amma;
Gizliyordu derdini duyguları...

Anlatmak istiyordu anılarını sonra
Boğazında düğümleniyordu
İçtiği çay damla damla.
Derdi gayet çok belli,
Bu dert her yerde söylenmez ki;
Evlat diyordu, çoluk çocuk diyordu
Mal mülk bunun yanında ne ki?
Anlatıp teselli olmak istiyordu
Yutkunarak boğuk bir nefesle,
Çekine çekine bir ses:
Ne desem ki?

Sırtında yırtık bir elbise
Başında bir fes…
Sallayarak başını öne arkaya
Bir bu kaldı elde avuçta diyor,
Hıçkırık dolu bir ses…

Gözlerinden yağmur gibi akıtarak
Yutkunuyordu etrafına bakınarak,
Duygu seli kalbinin derinliklerinden gelen
Anlatmadan anlatılmak istenen,
Sessiz bir çığlık, boğum boğum nefesinden
Gırtlağında düğümlenmiş çıkmayan sesinden,.

Ve sonra…

Kalkmak istiyor bastonuna dayanarak
Uzaklaşmak istiyor oradan,
Bastonun sesi kalıyor geride
Tik tak, tik tak…

Giderken bakmadan dönüp geri
Acep var mı bir gideceği yeri…
............
Affet beni yaşlı baba:
Konuşup söyleşerek üzdüm belki seni
Öğrenmekti gayem, hem derdini hem hedefini,
Paylaşmak istiyordum bütün dertlerini…

Yaşam bir kurgudur bu hakikat
Mana yüklü bu duygular, bu hesap,
Seni dinlerken acı çektim kat kat,
Katlanmalısın yinede;
Yaşamın cilvesi bu çile, bu ıstırap...