Parklar Şiiri - Ali Özmen

Nefesim;
Saat ikimizden de geçti kesilen saçların gibi birden
Bir hapishane şarteli gibi indirildim vaktim gelince karanlığa
Mevsim ikimizden de zamansız başladı ve bitti
Bu bilinçte bir kediyle göz göze geldim sustu ve o da gitti
İşte bunu susabiliriz

Gülümsedin, ilk kez böyle bir şey yapıyordun bu saatte
Kanım yere akıyor diye mi bilmem ama özlemiş gibiydin gözlerimi
İşte tam da böyle büküldü kalbimin üzerindeki kor mancınık
Yine yıkıldım elde değil ah, surlarımdan aşağı düşecek kadar
Şehirsiz kaldım bir ortaçağ bilincinde zaten hava da biraz serinledi
Gitmeliyim bu olsa gerek söylemeden, gitmelisin belki de Kudüs’ten

Sevgin var gözlerinden uzak bir çölü açıklamaya yetmeyecek kadar
Her şeyin anlamını bekletmiş gibi sanki bulmam için ve yıldızlar dökülünce
Onları kim topluyorsa her şeyi tek cümlede anlatmış gibi gözlerin
Bir parkın içinden ağlıyorum buna, parklarda ağlamayı bana sen öğretmiştin.