biz bir gün bir yerden bir yerlere gitmek istedik
uzun yolların tozlu kıyısında yaprak hışırtıları
arasında uykularımız vardı ürkek korkulu
yontucunun bıçağı gövdemizde korkunç
ve bekleniyordu beklenmekte olan
ceylanı beklemek kadar açtı kara küre
yağmur içti, insan yedi, kar emdi
benim kalbim unutmazdı unutulduğunu
ellerim gider parkın kocaman ağaçlarına dayanırdı
sokak bağışıklık tanımaz, kovidden korkunç
nasır bağlamış bir dehşetle yankılanırdı sesi
ellerim gider parkın kocaman ağaçlarına dayanırdı
ellerim gider parkın kocaman...
biz bir gün bir yerden bir yerlere gitmek istedik
her şey dememin hüznüyle farkederek
batışını günün kalmakla arasında bir fark olmadığını
biçimlerle çocuklaştığımızda anladık
gözlerim bir sahneye bir salona
gözlerim bir içeriye bir dışarıya
dizlerimi ne zaman kırsam rükuda
ellerim gider parkın kocaman ağaçlarına dayanırdı.
ellerim...bu nasıl bir muamma.
biz bir gün bir yerden bir yerlere gitmek istedik
sular fokurdadı harlandı ateş güğümler boşaldı
pencere çiçekleri telaşla yavruladı
dolar yükseldi
tahtından düştü insan, oğul kız yaralı
yetenek yoksunluğu değildi bunca sevmemek
bir kirpi hoşluğuyla kapanıyordum içime
bir secde kadar uzaklaşmaktı her şey ve herkes
ufalanan yolları ekmek kırıntısı gibi yerken kuşlar
ellerim gider.. ellerim.. parkın kocaman ağaçlarına.
1 Ocak 2022
Sema EnciKayıt Tarihi : 30.12.2024 21:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
