Parke Taşları Şiiri - Aydın Durucan

Baş'ım hep yerde bu günlerde
Göğsüm hiç dik değil
Parke taşlarını seyrediyorum yürüdüğüm yerde
Onlar benim geçmişim, hüznüm, sevincim
Bazen de iç çekmişliklerim

Mazi akıyor sanki soğuk taşlar üzerinde
Zihnimin yönettiği absürt bir film eşliğinde
Bazen trajik, bazen komedi, bazen de duygusal
Hepsinde de ben başrollerde

Kesik kesik canlanıyor, sahneler perde de
Dost sandıklarım hep figüran rollerde
Kimisi yalan, çoğu da sahte
Rolünü oynayan, kendi alacağı peşinde

Ve ansızın kapanıyor perde
Ürpertici bir korna sesiyle
Göğsümü dikip, kaldırıyorum baş'ımı
Kolaçan ediyorum etrafı, ellerim cebimde
Sonrasında geçiyorum bir başka film'e...