Kuytu bir günün akşamında,
Her nefesinin sindiği parkam,
Yalnızlığına çaresiz kalıyordu.
Her gözeneğinde seni arıyordu.
Günlerin perişanlığını sensiz,
Yaşarken, her anım yine sendin.
Sensiz geçirdiğim her bir zaman,
Karanlığımın, zifiri yaşamasıydı.
Parkam sen olmuştun, örtüyordun,
Kalın kalasların üzerine abanırken,
Üşütmeyen, senden sinen kokunu.
Beni uykuda severek kucaklıyordu.
Kayıt Tarihi : 2.5.2007 10:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!