Parka Şiiri - Bülent Öntaş

Bu şehrin kapıları açılır açılmaz
çıkıp gideceğim
çok
uzaklara
geçmişi kilitleyeceğim
ve anahtarını derin bir kuyuya düşüreceğim
hüzünlü akşamlarda
seni
düşüneceğim
kapısız
alıp götürsün beni yollar
çıkmaz sokakları aşıp geçeceğim çabucak
sen beni düşünme sevgili
ya ben yüzümü dönerim semaya
ya özüm döner
toprağa
iki gözünü sevdiğim
bu şehrin ışıkları söner sönmez
parkamı giyeceğim
cebimde şiirler ve dilimin ucunda en güzel şarkılarla
notaları derin bir sevdaya dönüştüreceğim
ille de sol anahtarı
yarası merhem tutmaz mevsimlerini sarıp sarmaladığım
sevdiğim
sorgusuz sualsiz
çalıp götürsün gönlümü kireçten duvarlar
sevgili, ey sevgili
üşüyorum anlasana
her mevsim
her ay
hayatın ritmi yas içinde
gün ağarmadan yola düşüyor gözyaşı
ve mintanımdan içeride derin izler kalıyor teninden
gözbebeğim gibi saklıyorum seni
her mısrada
sen
dilimde bir eski sevda
ve gözlerim seni arıyor duraksadığım anda
bilesin
bu şehrin tavanı açılır açılmaz
yağmur damlası olacağım yanaklarında
elma dersem öp beni
diyemezsem
unut gitsin
anahtarlar paspasın altında
ve dün
tükenmiş bir sabahın esiridir artık
çatısı olmayan
evlerin
hikayesini yazmak ne kadar zor bilir misin
duvar yazıları kalın kırıklarda kaybolmuştur
ve hüzünlüdür tüm meydanlar
bari sen ağlama sevgili

Bülent Öntaş - 07.02.2024