Park ve Köşeler Şiiri - Seyyid Ahmet Kaya

Kalabalıklar içinde sırıtan biriyim ben
oyunbozanın biri
bir yaz ikindisinin konserinden gelen
ergen kızların gözünde
ya da denizden gelen ayağı kokan adamlar gibi
sevimsiz, pasaklının biri....

II
Yalnızım. belki insan olma faziletidir bu
büyür böylece koltukaltlarımda
kendimin dışına ulaşma düşleri
oysa insan kendisinden üretiyor kendisini
öncenin ekini, sonranın toprağı
ölür önce, sonra yine ölür
öldükçe çoğalır
eh! ... öldükçe çoğalır yeryüzü coğrafyasında
arabistan’da nijerya’da çin’de
istanbul ve urfa’da başka dilde
çoğalmanın ve yaşamanın gereğince
bir kuşun havada uçarken ki dikkatiyle
aynalardan süzülerek caddelere
parklara
şehrin kendimiz olan kalabalığına
randevuların dar avlusuna

oysa aynalar gizli bir tarafıdır insanın
gizli bir yanın örtüsüdür kalabalıklar
kalabalıklar çünkü
bırakır mahrem yanlarını parklara
orada saklanır, her nedense orada
orada ayartır kendini kadınlar
dağınık mevsimlerinde acemi oğlanların

III
Boğuluyorum, kimin umurunda
idam ipliğidir boğazımda parkların serinliği
üstelik yaşayabiliyorum da
salya bırakan köpeklere rağmen
aslında açlığımızın diğer adıdır köpekler-
kimin umurunda yaşamak
parkların denizlere açılan köşelerinde