Pariste Müze Şiiri - Vahdet Mehmet Güneş

nehir arasında o şehir
nice yazarlara şairlere oldu salon
humanizm,klasizm kuralı beni şartlandırdı
romantizm, ağlayan gece,mektuplar Vadideki Zambağa
ilkbaharın rengarenk güneşli bahçesi
Alplerden düşen kar taneleri
coşarak taşan Sen berrak suyu
altın sarısı buğday tarlası Değirmenimden
ekmeklerimizi üretir o çiftçi
sonbaharda uçuk pembeye döner yapraklar
çınarlar, nemlenir Sibirya soğuğunda
ölen yapraklar pastel sarısı
çiftlik yollarında şehir sokaklarında
umut olur kasım rüzğarı uçurtmalara
kasımpatılar,göçmen çiçekleri
hercai menekşeler,kestaneler şehir bulvarında
Natüralizm, doğa her şeyinde kendi yağında
Sembolizm de verdi Baudlaire doğu expresine
elem çiçeklerin mısrasını
Parnasizm çeşitledi gerçeği hayali simgeyi aklında
Marinetti uçtu tek uçakla
İtalyanın güney adalarına!
var olanda var oldu camus!
Kum gülünde evlendi. cezayir menekşesi onda.
Aragon aradı gerçek dostu gerçeküstünde
İzlenimde geçti Valeri,
bir ressamın mermer sayfasından
Fırça izlerini bıraktı İstanbul Fetih ateşiyle
renk desenleri cana geldi
mumyanın sargı bezinde
Müze doğdu Pariste
sihirli aynanın ortasında
eski yeni buhurdanda karıştı tarçın kokusu
romanların saman rengi sayfası, havası
şiirle pembe laleye, sarı güllere döndü nisan yağmurunda
,sevenler,sevilenler ikinci bir Versay bahçesi buldular gönüllerde