Paris Akşamları Şiiri - Necati Akıncı

Bu kent herşeyiyle bana yabancı,
Caddeler,binalar,bütün insanlar,
Öyle hasretim ki ezan sesine,
Ararım çevremde minare,cami
Lakin takılırım çan kulesine,
Her semtin muhteşem kilisesine.

Yadel elemleri sarar içimi,
Uzaklarda yurdum,burdan çok uzak,
Her mevsim güneşli,masmavi göklü,
Camii,kubbeli kümbetli köşkle,
Ozanlı,garipli,kervansaraylı,
Hele insanları; Alp'li,Giray'lı.
Yok haber onlardan,baba evinden,
Bu yüzdendir halim kopuk bir yaprak,
Herşey çok uzakta,benden çok uzak,
Gözlerim daima engine dalar,
İsterim ki her ana yurdumda,
Dağları dumanlı,yaslı Kırım da,
Duvarında mavzer ve KURAN olan,
Atacağında top bizim konakta,
Bir bakır sinili sofra başında,
İftar beklenilsin,dua edilsin,
Ve sessiz sedasız yemek yenilsin,
Sonra şadırvanda abdest alınıp,
Hep birlikte camiye gidilsin.
Uyansam her sabah ezan sesiyle,
Görsem Ayşe'ciği su testisiyle,
Ninemi yaşmaklı namaz kılarken,
Dinlesem dedemi KURAN okurken,
Başımı huşu ile yastığa koysam,
Sonra toparlanıp yola koyulsam,
Yahut günün şavkı vururken camdan,
Heybetli sesiyle çağırsa babam,
Annemde kalk yavrum aslanım dese,
Tutup elleriyle omuzlarımdan,
O müşvik haliyle sarılsa,öpse,
Semaver kaynarken ocak başında,
Dünya Türk'lüğünden,Türk tarihinden,
Bozkurt'tan,Ergenekon'dan söz etse dedem,
Sonra Türklük için eylese niyaz,
Gözlerinden akan yaşını görsem,
Evet yurdum uzak burdan,çok uzak,
Bir ferahlık,yahut bir şey umarak,
Düşerim yollara akşam üstleri,
Hep böyle çaresiz yıllardan beri,
Her zamanki gibi yorgun ve bitkin,
Artırıp yükünü hasta kalbimin,
Her an heyecanlı,gözlerimde yaş,
Görmek isteğiyle bir Türk,bir dildaş,
Dolaşırım Paris caddelerini,
Yorgun akan Sen'i,köpüklerini,
Bir karakış vakti sen kıyısında,
Kafamın içinde Türklük ülküsü,
Ruhumu kavuran özyurt hasreti,
Böyle göçeceğim ebediyete,
Donmuş cesedimi bulup çöpçüler,
Kimim ben ve neyim,ne bilecekler...

(İsimsiz Kırım'lı bir Türk'ten)