Pardon Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Sor bakalım evlat, gözüne toz mu kaçmış mezar taşlarının?
Gülü öperken dikeni mi batmış göğsüne sor bakalım.
Ruhumun anestezisinde öğrettiler bana kafama vura vura,
Mezar taşları da ağlarmış. Gülü seven dikenini toplarmış.
Sor bakalım evlat, erkek adamlar özleyince mi ağlarmış?
Hasret ruha anestezi mi yaparmış sor bakalım.
Bana iflahımı sikerek öğrettiler bunu,
Ağlamakla ölmek birmiş. Anestezi ölümün provasıymış.
Beden ölümü ezberlese de, katili değil hasreti hatırlarmış.
Sor bakalım evlat, aşk kadar aşağılığı var mıymış?
Aşk mıymış aşağılık olan, dostluk etmemek mi sor bakalım?
Bana lisemi çalarak öğrettiler bunu,
Aşktan aşağılık duygularda varmış. Dostluğun beden bulamamış haline aşk derlermiş, legalleşmiş alkolikler aşık olamazmış.
Dinle bak evlat, kabuk tutmayan yaralar vardır. Kanayan, kandırılan duygular, bedavadan dostluklar vardır. Yakılan hayatlar, kayan yıldızlardan fazladır güneydoğuda.
Benimde vardı... İçimde tek yaprak fulyası, çiçek sevmemi sağlayan duygular vardı.
Bir bardak çay, içi demirden poşetli boyum kadar bir tahta.
İçimde yaşamak adına bir kaç umut vardı, dostum vardı.
Soracak hesabım, atılacak kurşunum, verecek savaşım vardı.
Hepsi bitti de ne oldu şimdi? Öldük mü kaldık mı bir parça daha?
Ağlayacak kadar yaşıyor muyum hala? Sızlayacak kadar?
Yazacak kadar var mı hala, özlemim kadar var mı acılar?
Levlâdan, topraktan geriye soracak saçma sapan sorular kaldı.
Yazacak ağlamaklı şiirler, okuyacak vasiyetler, sızılar kaldı.
Hatıralar, şu *mınakoyduğumun hatıraları kaldı bir köşede öylece.
Kafiyelerim bozuluyor farkındayım, ağızımı da bozdum bir parça.
Ama ettiğim küfürlerden bile geriye bir kuru 'pardon' kaldı.
Pardon!
Üstüne kan damlayacak bir kağıda vasiyetimi yazmak yerine, yaşadım.
Bir gün biter diye başlamadım, yenilirim diye savaşmadım.
Pardon!
Yaralarımı sarmak yerine, geçmişe takılı kaldım, ağladım.
Kurşun yarası değildi ama, ağrıyordu işte, onun için ağladım.
Pardon!
İyi bir arkadaş olmayı, yalanlarınıza kanmayı, aldanmayı başaramadım.
Aynı sofrada oturmayı, kahkahalar atmayı, uygun görmedim, sızladım.
Pardon Ulan' pardon,
Yağmur yağıyordu bende ıslandım.
İnsanlar ölüyordu, gömülüyorlardı öyle, bende örnek aldım.
Canım istedi bende yaptım.
Yumrukladım, parçalandım, kırıp döktüm belki biraz yaktım.
Ne bileyim can öyle tatlı gelince bende benim sandım.
Bedavadan sofralarınızda hep aşktan bahsedildi bende kalktım.
Ölüm var dediler sarıldım.
Yara var dediler sardım.
Kavga var dediler geldim de,
Pardon' düştü hisseme.
Pardon!
Hayat bu dediler yaşadım.
Lan adamlar bana bir sıkıntın var mı dediler...
Bunu diyen adamdan zarar gelir mi hiç?
İnandım. Keşke inanmasaydım. İnandıkça kanlandım. Bıçaklandım.