Parçalı yansıtma insanda benci noktada başlar. Bunun şimdilik değişmez bir yazılım ve değişmez bir doğru olduğunu başka yazılarımda söylemiştim. Yine bunun burada kalmaması gerektiğini söyledim. Bencilik oluşur iken en az dış dünya ilkesini içe alışla, dıştan ithal ve dışa ihraçlar yapmaya başlamıştı.
Geriye kendi dışında, tasavvur edemediği koskoca bir dünya bırakmıştı. Bu nedenle mantıklı ideyi sınırlamıştı. Ego, dış dünyadan kopan kısmı kendisine mal etmekle, parça düşünceyi yansıtmaya başlamıştı. Kendi doğrusunu dış gerçekliğin de doğrusu sanmıştı. Bu tam bir yanılsamaydı. Egoya dek izole edilen oluşma, yanılsamasını da dış dünyadan izole etmişti.
Bencillik yine kendi bencilliğinden ötürü dış dünyayı merek edişle empati yapmaya başlar. Dış dünya empatisi demek; dış dünyayı kendisi gibi canlı kanlı, istek-arzu ve mana ilişkileriyle dolu saymasıdır. Bkz. Animizim ve Büyücülük yazı dizim. Ego, dış dünyayı da kendisi gibi bilip; dış dünya varlıklarını da haz-elem duyguları üzerinde yansıtmasıdır.
Dış dünyaya yönelen empati zaten kendi gibi bedenlerin yanaşan büyüme gücü ve sağlayış olmasının eksen çekimiyle kişi özgecil olmaya başlamıştı. Bu nedenle dıştaki grup özeğine giden girişme grup empatisi şeklindeydi. Grup empatisi kişiye özgecilik oluşla tutum aldırıyordu. Empati kişi öznelliğinin ilk kez çevre bağıntılarıyla girişme yapar olmasıyla; grup özeğine konulan dev bir buluş yansıtmasıydı.
Tamamını Oku
