Parçalanan Zaman Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir sessizlik, kanat çırpan gölgelerin ardında,
Gecenin en uzak köşesinde kaybolmuş bir nefes,
Zamanın kuma döküldüğü bir saatin içinde,
Sonsuzluğa açılan bir kapının eşiğinde dururuz.
Bir adım atmak için, gökyüzüne eğilir ellerin,
Ve yıldızlar, yalnızca parmak uçlarında parlar,
Oysa biz, çoktan unutmuşuz yürümeyi.

Rüzgar, belki de adını taşır,
Ama kim bilebilir, hangi fırtınada savrulur?
Dudaklarında kaybolan bir cümle,
Kıyısında gezdiğimiz bir dünya,
Aklımda bir harita gibi çizili hatıralar.
Her bakışın, içimde büyüyen bir orman,
O ormanda kaybolduğum yerdesin, yine.

Bir şarkı fısıldar içimde, söylenmemiş bir ezgi,
Ağır ağır kırılan bir aynanın çatlağında saklı.
Sen, her seferinde başka bir yol çizersin göğsümde,
Her adımında, kendimi geride bırakırım.
Bu yollar, belki de hiç varmadığımız yerler,
Birer yankı olur geçmişin koridorlarında,
Ve biz, sadece seslerimizle tanırız birbirimizi.

Gözlerinde eriyen akşamın tonları,
Bir zamanlar dokunduğum hayal kadar gerçek,
Ama şimdi, ellerim boş, tenin bir bulut kadar uzak.
Her gölge, yeniden doğmak isterken,
Biz, yalnızca geçmişin suretlerini toplarız.
Bir mavilik düşer avuçlarımıza, ama suya değmeyiz,
Parçalanan zamanın içinde savruluruz,
Bir daha hiç birleşmeyecekmişiz gibi.

Ve gün, bir sabahın içinde silinirken,
Sadece bir an kalır geriye,
Adını koyamadığım bir sızı,
Bir yudum kahve kadar sıcak,
Ama aynı anda, gözlerimin önünde eriyen bir anı.
Artık biz, ne tam buradayız, ne de tam orada,
Parçalanmış bir dünyanın ortasında,
Yalnızca izlerini süreriz, kaybolan anların.