Paramparça Şiiri - Vedat Didari

1. A y r ı l ı ş

Bütün şarkılar sustu
Âlem pür dikkat
Tepemizde bir balyozdu
Acı hakikat

Parlayan ay küstü kente
Ayaklandı kara bulutlar
Ateş yağdı her semte
Eriyip gitti umutlar

Yemin ettik güneşin doğmayacağına
Çırpındı hüzünle deniz
Söz verdik karanfilin solmayacağına
Kenetlendi ellerimiz

Ben ve o
Ve İstanbul
Ve o kahır dolu gece
Beyinlerimizde acımasız bir bilmece
Yüreklerimiz kıskacında çaresizliğin
Kelepçeli çığlıklarımızdı sürüklenen
Islak kaldırımlarında kentin

Gidiyordu
Bitiyordu düşlerin en güzeli
Sönüyordu dünyama dolan nur
Göz yaşlarımızla karışmaktaydı
Yüzümüze çiseleyen yağmur

2. Ö n c e s i

Unutmuştum aşkın güzelliğini
Tadını çocukça gülüşmelerin
Hasrettim o tarifsiz heyecanına
Yüreğe akan öpüşmelerin

Serserilik katığıydı
İçkimin, sigaramın
Hüzün yoldaşıydı
Hep akşamlarımın

Ellerini tuttuğum anda
Elveda dedim
Bütün alışkanlıklarıma
Bir sihirdi dokunan
Anlamsız dünyama

3. O n u n l a

Yürüdük hep üstüne üstüne
Çiğnedik kuralları adımlarımızla
Sildik utancı, ayıbı
Onunla bir anda

Ne kıskançlıklara aldırdık
Ne de kınamalara
Yürüdük el ele, kol kola
Çocuklar gibi, çocuklarla

Yıktık tüm yasakları
Sildik tüm olmazları
Çiçek açtı evren
Onunla bir anda

4. P a r a m p a r ç a

Paramparça
dünyam, ümitlerim
paramparçayım onsuz
hiçim

Avuçlarımda kırıyorum
şarap kadehlerini
geceler boyu
ağlıyorum
özlemimden büyürken aşkım
gururum yırtılan bir paçavra
oysa unutacaktım
unutacaktım ama
paramparçayım
paramparçayım işte
paramparçayım ağlamalardan
ve de hiçim onsuz

Yakarışlarım onunla dolu
kahroluşlarım hep o
tek bir düş, tek bir düşünce yok ki
o içinde olmasın
kulaklarımda çınlamasın sesi
her an onunla dolu, her yerde o var
kah gülen gözleriyle bulutlarda
kah dağılan saçlarıyla sularda
taksim’de, aksaray’da
boğaz’da, marmara’da
o hep benim dünyamda

Bir söz verdim kendime
onun için bir şarkı yapacağım
içinde tüm özlemim olacak
tüm acım

.....Güneş sarı, gök mavi olmasaydı
.....Hatırlatmasaydı tüm renkler seni
.....Gece hiç olmasa, gün hiç doğmasaydı
.....Unuturdum o zaman, unuturdum belki

dinledikçe beni hatırlayacak
dinledikçe dolacağım yüreğine
ulus’ta gezinecek hüzün
ağlayacak akşamlar karşıyaka’da
paramparça dağılacağım
kızılay’da, çankaya’da

ve o bilecek halimden
bilecek ki
paramparça dünyam
paramparça ümitlerim
paramparçayım onsuz
hiçim

ama tutacağım kendimi
onunla dolu olsa da dünyam
unutacağım
unutacağım onu
paramparça da olsam

(İstanbul, 1970)