Paralı askerlik günlerim I

Sabah ezanına yakın iki el silah sesi kustu arka bahçede. Herşey belgeli sayısal iğrentinin piksellerine. Masa başında yapılan iç kanamalı çarpışmaların ardından apartman topuklu binanın dokuzuncu katında eller yukarı onurlar aşağa.
Uzun sokaklarda soluk solağa bir çocuk umutlu koşarken, bahçenin içinde eğreti otları yolan kıvırcık saçlı kızı da koparıyor çirkin elleriyle. Elleri irin kokulu ve yapışkan, genelevdeki bir fahişe kadar. Kılıçları elinde iki adam, kazanan savaş meydanından en son ayrılandır zaman. yumuşakça kıvamlı gözleriyle kadına bakarken; ay tanrıça uzatıyor ellerini, elleri artık çirkin yapışak en az bir orospunun ki kadar.

Unutmak en iyi zehirdin aklın yumuşak kıvrımlarında ve unutabildiği kadar hayatta kalacakken neden hiç görünmeyen neden. Seni kaybetmekten korktuğum her an için yedi ayrı dilde lanetliyorken kendimi, sen duanı ağlama duvarına püskürt, gözyasının kalbinin doğustan yaralı omurgasından çıkan hasta bir deniz anası olduğu sadece o kalabalık ağlayıcıların arasında anlaşılmaz.

Suyun içinde geri dönüşümü kuyruğunla seytan kovalarken yakalandığın amansız ikiyüzlülük için, yasattığın korkular, iç bulantıları, migren en önemlisi, her aldattığında üstüne kokan baskaları için, ayakkabı alırken rengini hep bana sorduğun için ve var olduğunu ispatlamak için yarattığın kaoslar için sana tesekkür edeceğimi sanıyorsan; haklısın