Paraklitos'a Sormalı Şiiri - Oğuz Düzgün

Yıkılışsa bu ayrılışın merasimi
Devce olmalı gökdelenlerce
Ruhsallaşmanın son haddine tırnaklarımla
Tırmanabilmeliyim....
Ezebilmeliyim her düşüşümde
Karanlıkların çeliksiliğini
Yarınları doğurabilmeli
Beyin her sancısında
Galaksilerse.... onları da
Silebilmeliyim paçalarımdan
Her kirlettiklerinde
Sonsuzluk tırmanışımda

Oyuncaklarda gözüm yok paramparça
Göklerin çocuğu hayallerim
Nebulalar ısıtır yüreğimi
Damarlarımdan fikirler akar
Gök gök çarpan yüreğimden
Beynime ebedler çıkar
Her inişinde kalemim kâğıtlara
Kâinatlar doğar

Bu terlemelerin sonu yok
Bir çıkış bir çıkış daha...
Tırmanışlar sonsuzluğa rağmen
Yarınlaşabilmenin dev telaşına
Bir adım bir adım daha
Gökdelenlerce de olsa
Ruhsallaşmanın son haddine
Kainatça koşuşlarım durmadan
Duruşların durağına uğramadan
Shrödinger de anlayamaz
Bu garip halimi
Nietche de
Kuramların da
Kuralsızlıklarında ötesinde
Miracca bir hal bu
Paraklitos'a sormalı
O çözer ancak
Bu tırmanışın tılsımını...
O çözer.........