Paradokslarda tefekkür

_ ve sakın bekleme kaybettiğin yerde
mavi yaz akşamlarında kapını çalmayacak hiç umut

artık ayaklarının altında çiğ kaplı nemli kırlarda gezemeyeceksin gönlünce, özgür ve dalgalanan saçlarını tarayan rüzgârlarda ve yüreğinde sonsuz bir sevinçle; sadece başıboş çekip giden ipsiz bir kayık gibi ve küreksiz dalgalı denizlere…

_ bir roman gibi esmer gecede
fırtınaya bozarken patlayan hava sonsuza karşı

kaybettiğin yerde asla bekleme, kapanan kapı bir daha asla çalınmaz ölmeden az önce çünkü yıldızların uyuduğu yerde hüzün yapraklarını döker ve dallarını eğip dereye tortu bırakarak gözlerinden darağacının uzayan gölgesinde...

_ öfkeli sularda
beşik gibi sallanırken bir karış havada akılla uzağa
çok uzaklarına göğün

başakları devşirme zamanıdır artık ömürden düşünce