Paradoksal acı Şiiri - Via Vigilandum

gece, gündüz den en günahkar çocuğunu doğuruyor şimdi
gebe kalan gece oluyor gün ün tecavüzünden
ki tıbben çocuk doğurması imkansız bir sancı bu
fizik, metafiziğe başkaldırıyor,bilimsel kasıkları ile
gece bir tutkal gibi yapışırken üstümüze başımıza
bırakmıyor yakamızı insan olmanın verdiği o tuhaf
ve bir o kadar paradoksal acı
sonra aniden sanki bir anlamı olmalıymış gibi
o an lık ruh hali gelgitlerinle bakarsın gözlerimin içine
o an bir ülke yıkılır,yıllanmış bir ağaç çocukluğuna dönmek ister
hiçbir filmin jeneriği adımızı yazmaz,intihar eden sinema salonlarında
gece dinlediğin şarkı bir mermi olur saplanır omuz çukuruna
kıl payı kurtuluyoruz bu suikastten
kayıp ilanı ile aradığın o kadın,yeryüzündeki tüm kadınlardan bir parça
her parçayı bir puzzle marifeti ile birleştirip
o kadını yaratmak istiyorsun dur nefes al yanılıyorsun
gün doğuyor yeniden hemde kasten hemde aleni
ve tahammülden,tüm çıplak kelimelere kara çarşaflar giydiriyor
şaşalı şatosundan,kişiliğini çocukluğunda bırakmış yetişkin
ve sen gardrobından en şaşalı maskeni çıkarıyorsun dışarı
yüzün alabildiğine masum,fakat kirli bir silah taşıyorsun
annen bile yıkayamaz onca cinayet izini gözlerinden
kırmızı bültenle tüm ülkelerin sokak aralarında aranan
tetiği kalemimde bulunmuş kara bir silah
kimliksiz bir kimliğin bunalımına girmiş eşgalinle
kimin ruhunu sarmıyorsa gece beri gelsin
sur-u israfildir gece üfle gitsin
bu kez kendinden.sen doğacaksın
via vigilandum