Paradoks Şiiri - Rana Yavuzer

Tükenmedik,
Ne kışlar geçti dondurucu üstümüzden
Toz ve is karışımı kirlilik
Soğukta, karanlıkta
ve yanımızda her daim ayrılık

Bahçedeki Arap yasemini gibi dayandık kışlara
Sararıp döktük yapraklarımızı da
Vermedik son nefesimizi
Ne uzaklara, ne de uzaklıklara

Gecelerin;
uzun ve hüzün olduğu
Ve kısa günlerin kovalamaca
Sonra daima
Beklendik şekilde tekrar tekrar gelip çöktüğü zamanlarda
Bir kuru çiçek gibi ordaydık
Kitap sayfaları arasında

Haftalar ayları, aylar yılları
Takvimler dolusu mevsimler
Yüzlerimizde derinleştikçe çizgiler
Daha da derine kazındı
Silinmesi beklenen ruhlardaki izler

Köşedeki kök lavanta gibiydik
Rüzgara verdik bütün yapraklarımızı
Konuşmadık hiç derinden aylar yıllar var
Uzaklıklar kırdı kurumuş dallarımızı
Toprağa kadar budandı çıplak gövdelerimiz
Yine de nasıl dayandı bilinmez
Tükenmedi inatçı sevgimiz

Ne boş umut, ne de bir beklenti
Ne verilmiş bir söz ve vaatler vardı
Her bahar kendiliğinden açan yabanıl çiğdemlercesine
Derinde sessizce yaşayan sevgimiz zamanda çoğaldı.

Rana Yavuzer
2 Haziran 2011, Ankara