Paradoks Şiiri - Tamer Arabacı

Acır gözlerin gördüğün ne varsa, istersin bakamazsın.
Yığılır üzerine anılar, ağırlığı kırgınlıkların kalkamazsın.
Geceler kalır içinde karanlığın çölünde biçare yapayalnız,
Zamanın doğurduğu o farklı boyut, bir düş ki çıkamazsın.

Gönülde esen fırtına dağıtır parça parça, kimselere anlatamazsın.
Koskoca evrende toz tanesi kadar bir yer kaplamadığını anlarsın.
O ne kadar varsa, sen de o kadar yoksun ölümsüz yokluğunla,
Bak aynaya ve anla! Sen aşkın olabilecek en büyük pişmanlığısın.

Adısın yanlışlığın. Ne yana düşünsen kaçınılmaz bir hatasın.
Sevmelerin günahı kazılı alnında, hangi taşa vursan çıkaramazsın.
Bunca gerçeğin huzurunda akıl almaz gölgesi sakat duyguların,
Bekleme sakın! Bu gönülle mutluluk asla! Daha başka yanamazsın.

Sancır yüreğin yaşadığın ne varsa, nihayetinden kaçamazsın.
Akar damarlarında alev alev, ezberlediğin korkular sayıklarsın.
Yüzünün hayali belirir ortasında gecenin ve susar tüm varlığın,
Azalır şarkıları, tükenir sesler, bir an gelir bitersin hiçliğinde,
Düşündükçe uzayan mesafesi hasretlerin, dayanamazsın.
Gerçek bu! Ne onunla, ne Onsuz, asla nefes alamazsın.

TmR 21.09.2017 15:50