Paradigma Şiiri - Hüseyin Okutan

Fasık köksüz, ne ara içimize soktu
Kardeş bizler, birbirine hasım oldu.

Roller ve makamlar yüreklere dar
Üst üste dizilmiş zalim koltuklar.

İnsan şüphesiz içinde nefis saklar
Cambaz ustadır, bilir nereden haklar.

Okuruz Kur'an, severiz Peygamber
Nasıl yaşamış sormaz taraftar asker.

İslam deyince zan; ulaşılmaz ekber
Oysa, bize yön veren zemindir ekser.

Havf ve reca dinimin esasıyken meğer
Herkes kendi limanına yanaşmış bekler.

Kalacak kefendir, çıkar libası teker teker
Her şeyin ölçüsü var, kader buysa eğer.

Piramit tasması yıkılacak, elini ver
Mümine ancak ağaç tasavvuru, gel.

Tek makam, tek kişi taşımaz kütleyi
Ümmettir her fert, dalında açar çiçeği.

Kim kıskanır, makamında pişen meyveyi
Tek değil, eş değil, hem farklıdır hem benzer.

İman, kökleriyle besler damarlı gövdeyi
İslam selamettir, yakınlaştırır mümin bireyi.

Aldanma artık, bağırma bulunduğun yeri
Kardeşiz, cesaretlendir beklenen yüreği.