Paradigma Şiiri - Özkan Faruk Özkara

Uyuyordum
Ve uykunun en güzel yerinde uyandım..
Bir kadının çığlıkları ve ilk gözyaşıyla hayata uyandırıldım..
Küçüktüm daha ağzımdaki ilk hece kadar mahsum bir çoçuktum..
Daha sonraları masumiyetin bittiği yerde mücadele başladı
Bilinçsiz eylemler istenmeyen sonuçlara gebe kaldı..
Dünya döndü hayat her bir saniyenin hesabını yaptı
İnsanlar değişti, insanlıktan uzaklaşıldı
Varlığıma anlamsız anlamlar yüklendi
Sonraları yaşamı gerekli kıldık
Acı ve mutlulukla karşılaştık
Yetmedi
Yapılan her bir hatanın veya yapılan her bir güzel davranışları sorguladık
Kendimizle mücadele ettik.
Dünden kalan acıların hesabını bugüne taşıdık
Olmadı gelecek zamanı mahvettik dünlerimizle
Bir şeyler değişti beklide
Zaman ilerledi fikirler yerlerini yeni fikirlere bıraktı
Anne baba nasihatleri geleceğin suratına kapatıldı
Menfaat çıkarcıları günden güne çevreyi sardı
Aşık olduk
Sevdik sevildik
Yalan oldu
Gittiğinde yalnızlık başladı önce olduğu gibi
Dört duvara sığmadı
Her bir bireyin varlığı
Çevrenin kalabalıklaşması yalnız bıraktı

“Her şey zamanla geçer “diyen yakınlık göstermeye çalışan
Sempatik görünümlü kişiler oluştu
Hayatta olan her şeye anlamsız kaldık
Yeri geldi üç nokta attık söyleyecek bir şey olmadığından
Yeri geldi çığlıklar attık herkesin sağır olduğunu bilerek
Aslında değişen bir şey yok
Benimsenmiş yaşam tarzları hayatlarımızı oluşturdu

Zaman insanı kölesi yaptı
Anlam veremediği hayata
Anlamlar yükledi
İstediğin gibi yaşa sanda
Hayat devam ediyor dedi
Bir gün biteceğini bilerek..

Sahi neden geldik dünyaya?
Doğrudan yaklaşım, dolaylı yaklaşım hiçbiri kesin cevap verir mi bu mücadeleye?
Bizler aslında bir rüyadayız
Dahalen uyuyoruz
Olan biten her şey gözlerimizi sonsuza dek kapattıktan sonra başlayacak
Ölüm uykusu geldiği zaman..
Bizler aslında hayat uykusundan uyandırılmayı bekleyen bireyleriz..
Hiç kimsenin suçu yok..