Para Şiiri - Yılmaz Tarhan

PARA

Durmadan zenginler,seninle oynar.
Yemek kazanları,seninle kaynar.
Fakir,fukaralar,narına yanar.
Neden fukarayı yakarsın,para?

Kış günü sırtına palto bulamaz.
Bulsa da parası yok ki,alamaz.
Senden mahrum olan mutlu olamaz.
Mutluluğu sen mi satarsın,para?

Hapsederler seni,çelik kasada.
Seni bulamayan dertte,tasada.
Böyle madde var mı anayasada?
Fakirlere çok hor bakarsın,para.

Zengin,fakir diye bizi ayırdın.
Her zaman,her yerde,zengin kayırdın.
Fakir,fukarayı teptin,devirdin.
Nice yuvaları yıkarsın,para.

Seni bulmak için yollar aşınır.
Kimileri köyden kente taşınır.
Yokluğunla nice başlar kaşınır.
Sen adamı uyuz yaparsın,para.

Kimi senin için oynuyor kumar.
Kimi meteliksiz,kiminde tomar.
Bu nasıl işkembe,nasıl karnın var?
Bütün mutluluğu yutarsın,para.

Yokluğundan doğar açlık,susuzluk.
Hep senin yüzünden,tüm huzursuzluk.
Bunca soygunlar,bütün hırsızlık,
Yiğitler zındana tıkarsın,para.

TARHANİ de der ki; sitemim sana.
Tepeden baktırdın,zengini bana.
Ayırdın sılamdan,attın yabana,
Hançerin bağrıma çakarsın,para.