Para... Şiiri - Enes Alımcı

Çok dostum var diyordum
Nede çok sevenim
Telefonlarım susmuyordu
Biri kapanıyor, diğeri çalıyordu
Param çoktu
Paramın haddi hesabı yoktu

Araba desen en lüksü bendeydi
Hergün geziyorduk kimseye hesap ödetmiyordum ki
Benim olduğum yerde hesap ödemek mi
Haşa bana küfür etmekle eş değerdi

Herkes tarafından aranmak, sevilmek, ziyaret edilmek,
Bana mutluluk veriyordu
Sevenlerim benimle gurur duyuyordu

Birgün param bitti
Keşke kıyamet kopsaydı, ölüm o an gelseydi

Eşim, dostum, kardaşlarım, canım arkadaşlarım gitti
Arayanım kalmadı, telefonlarım sustu
Beni görenler, değiştirdi yolunu
Aradığımda telefonlar hiç açılmıyordu
Yanlışlıkla açanda, hemen yüzüme kapatıyordu
Canım dediklerim, artık beni tanımıyordu

Anladım benim dostum yoktu
Anladım benim sevenimde yoktu
Anladım benim eşimde, akrabamda, kardeşimde yoktu

Anladım aslında anladım, hemde çok iyi anladım

Dost dediklerim
Kardeşim dediklerim
Eşim dediklerim
Canımı verdiklerim

Benim değil paramın dostuymuş
Beni değil paramı seviyorlarmış
Allah’a değil parama tapıyorlarmış

Dinleri,
imanları,
paraymış meğerse herşeyleri…..