Papatyaya ve Beyazına Şiiri - Orhan Bozdağ

Seni bu aksam her zamankinden çok özledim
çünkü hiç elimi tutmadın bugün
bakmadın gözlerime ask dolu
ve gülmedin o tatlı gülüşünle bana
yapay bikac tebessümün vardı sadece..

bu aksam her zamankinden çok sevdim seni özlemeyi
sensizlikte de yasayabiliyormuşum yani seni
yani aşkın en tatlı haliymiş aslında bendeki,
uzağındayken sana haykırmak seni seviyorum diye çok güzel...
Çok temiz, çok berrak bir duş gibi
doldun yine yüreğime bu aksam
ve ilk defa böyle, ilk defa taşarcasına özledim seni
ilk defa yazıyormuşum sana gibi
heyecandan titredi parmaklarım bu aksam..

ilk defa bu kadar yanlizdim bugün
ilk defa bu kadar çaresiz
üstelik kendi aptallığımdan kaybediyordum az daha seni
gitmeler sana da çok zor bana da bilirim...

küçük bir kar tanesiyim bu aksam
bir küçük papatyanın beyazlığında kaybolup gitmek isteyen
ve rüzgara yön vermekten aciz, ama bi okadar da diretken
hayalleri için dimdik uçuşan bir kar tanesi...
Aç yüreğini ve çağır hadi lütfen beni
düşüvereyim parmaklarımdaki geleceğime
hadi durma öyle çağır beni
kaybolayım papatya yüreğinin beyazlığında...